Wieś lokowana nad potokiem Głęboki, spływającym spod Magury Stuposiańskiej do Sanu. W źródłach po raz pierwszy pojawia się w oku 1580 pod nazwą Protheze. Etymologia wiąże nazwę miejscowości z ukraińskim słowem protes  oznaczającym „coś przeciętego, przyciosanego, przesiekę, przecinkę”.  Początkowo stanowiła jedną całość ze wsią Smolnik. Właścicielami wsi byli początkowo Kmitowie, potem w spadku trafiła  w ręce Stanisława Herbuta i Jana Barzego.  Kolejni właściciele wsi – rodzina Konieckich - zapisali się w XIX jako uczestnicy powstania w 1846 roku oraz jako aktywni działacze patriotyczni z okresu powstania styczniowego. W roku 1884 w Procisnem około miesiąca czasu przebywał Oskar Kolberg – najsłynniejszy polski etnograf. Podczas pobytu naukowiec dokonał wieku ciekawych zapisów dotyczących obyczajów, ubioru, pożywienia, budownictwa, uprawy, hodowli i wierzeń lokalnej ludności. Materiały te znaleźć można w tomach 49-51 „Dzieł wszystkich” Kolberga. We wrześniu 1939 roku wieś przecięła granica niemiecko – sowiecka. Okupanci sowieccy  wysiedlili wszystkich mieszkańców na północ od Sanu. Ci, którym udało się przetrwać zawieruchę wojenną pozostali do czerwca 1946 roku, kiedy to wywieziono ich  w głąb ZSRR.  Opustoszała wieś odrodziła się latach 60-tych, kiedy powstał tam tartak i mała osada leśna. Po lewej stronie Sanu w latach 60-tych powstało obozowisko dla harcerzy. W celu ułatwienia przeprawy zbudowano most wiszący na Sanie, który funkcjonuje do dziś stanowi nie lada atrakcję.  W latach 1977-1981 wieś nosiła nazwę Przesmyk. Obecnie w Procisnem  zamieszkuje na stałe ok. 30 osób.