BIP Facebook - dołącz do nas!

Lutowiska

Grudzień

09

imieniny:

Anety
Leokadii
Wiesława

O gminie /

Fauna i flora

Wyróżnikiem przyrody bieszczadzkiej jest inny niż w sąsiednich grupach górskich układ pięter roślinnych. W Bieszczadach wyróżnić można trzy piętra roślinne:

  • pierwsze piętro - to piętro pogórzy, czyli dolin sięgające do około 700 - 800 m npm
  • drugie - to piętro regla dolnego sięgające do wysokości około 1150m npm
  • trzecie - to piętro połonin czyli zbiorowisk subalpejskich i alpejskich, rozciągające się od górnej granicy lasu po najwyższe szczyty.

Flora Bieszczadzka liczy około 900 gatunków, w tym 300 gatunków porostów, około 250 gatunków mchów, około 20 gatunków śluzowców oraz znaczną ilość gatunków grzybów. Występuje tu 27 gatunków roślin endemicznych.

Fauna Bieszczadzka może poszczycić się 25 gatunkami ryb, wieloma gatunkami płazów (m.in. salamandra plamista i traszka górska) i  gadów (m.in. jaszczurka zwinka, żmija zygzakowata, gniewosz plamisty i wąż Eskulapa), około 200  gatunkami ptaków (m.in.  płochacz halny, siwerniak, orzeł przedni, sęp kasztanowaty, puchacz (gatunek ginący), drozd skalny i coraz częściej spotykany nad rzekami bocian czarny.) oraz 51 gatunkami ssaków (w tym: niedźwiedź brunatny, żubr, ryś, wilk, żbik, jeleń szlachetny).

Bieszczady to przede wszystkim las, który ponad 70% powierzchni regionu. Dominującym gatunkiem jest buk, którego udział wynosi 48% poza tym dużo jest jodły, olszy szarej i pochodzącej w większości ze sztucznych nasadzeń sosny.

Z pozostałych gatunków łatwo spotkać świerka, graba, jawora, modrzewia i brzozę.

Unikalność bieszczadzkiej przyrody potwierdza objęcie tych terenów wieloma formami prawnej ochrony. Bieszczady należą do Międzynarodowego Rezerwatu Biosfery "Karpaty Wschodnie”, a znaczny ich obszar włączony został do Bieszczadzkiego Parku Narodowego. Ponadto w otulinie Parku Narodowego funkcjonuje Park Krajobrazowy Doliny Sanu i Ciśniańsko - Wetliński Park Krajobrazowy.

Bieszczadzki Park Narodowy

Jest trzecim co do wielkości parkiem narodowym w Polsce, położonym w województwie podkarpackim, przy granicy ze Słowacją i Ukrainą. Spośród polskich gór tylko tutaj można spotkać tak specyficzny piętrowy układ roślinności, gdzie regiel dolny przechodzi w strefę subalpejską, zwaną połoninami.

Głównymi walorami Parku są:

  • naturalne formy krajobrazu Karpat Wschodnich,
  • fragmenty pierwotnej puszczy karpackiej,
  • unikatowe, połoninowe zbiorowiska roślinne,
  • dobrze zachowane torfowiska wysokie,
  • gatunki roślin wschodniokarpackich i alpejskich,
  • rzadkie i endemiczne gatunki bezkręgowców,
  • ostoje dużych ssaków i ptaków drapieżnych,
  • ślady kultury materialnej.

Bieszczadzki Park Narodowy jest stosunkowo licznie zasiedlany przez gatunki, które uznawane są za zagrożone lub rzadkie w innych częściach Europy. Rodzime populacje dużych ssaków drapieżnych: niedźwiedzia, wilka i rysia sa szczególnie cennym elementem tutejszej przyrody. Spośród dużych roślinożerców najliczniejszy jest jeleń. Liczebność populacji została oceniona na 5-7 osobników/100 ha. Pod koniec lat sześćdziesiątych reintrodukowano w Bieszczadach żubry. Gatunek ten łatwo zaadaptował sie do miejscowych warunków i obecnie populacja bieszczadzka liczy około 300 osobników . W Bieszczadach występują również populacje sarny i dzika. Jeśli chodzi o sukcesy na polu ochrony aktywnej ostatnio dokonano w BdPN udanej reintrodukcji bobra. W Parku prowadzi sie również hodowle zachowawcza starej, ginącej rasy konia huculskiego.

Bieszczady wyróżniają się specyficznym układem pięter roślinnych. Brak tu zarówno piętra górnoreglowych lasów świerkowych, jak również kosodrzewiny. W związku z czym wyróżniono tu trzy piętra roślinno-klimatyczne: pogórze (do ok. 500 m npm.), regiel dolny (do ok. 1150 m npm) oraz piętro połonin. Najwyższym szczytem polskiej części Bieszczadów jest Tarnica (13 46 m npm.). Teren Parku położony jest powyżej 600 m.n.p.m i w związku z tym obejmuje część wyższą krainy dolin, piętro regla dolnego oraz piętro połonin rozciągające się od 1150 m.n.p.m. po najwyższe szczyty . Piętro regla dolnego zajmują lasy górskie przeważnie bukowe, bukowo – jodłowe, bukowo jaworowe, olszowe, świerkowo jodłowe. Powyżej górnej granicy lasu rozciąga się piętro połonin zakończone bardzo malowniczymi skałkami i wielkimi polami rumowiska skalnych .

BdPN chroni fragmenty wschodniokarpackiej przyrody w polskiej części Bieszczadów. W wyniku szczegółowej waloryzacji zasobów przyrodniczych ustalono strefowanie dla Parku i otuliny. Strefa ochrony ścisłej obejmuje około 70%  powierzchni Parku, pozostała część to strefa ochrony czynnej /buforowej/ i krajobrazowej . Parki krajobrazowe stanowiące otulinę tworzą naturalną barierę chroniącą Park. To duży obszar o wysokich walorach przyrodniczych,  gdzie dopuszcza się ekstensywne gospodarowanie człowieka.

Obecną misją BdPN –u jest oprócz ochrony najcenniejszych zasobów przyrodniczych jest kreowanie polityki zrównoważonego rozwoju na znacznie większym obszarze, również po za granicami Polski, w ukraińskiej i słowackiej części Międzynarodowego  Rezerwatu Biosfery „Karpaty Wschodnie”. BdPN położony na wschodniej, zewnętrznej granicy Unii Europejskiej, dzięki swej niepowtarzalnej przyrodzie cieszy się coraz większym zainteresowaniem obywateli całej wspólnoty, która w swoich zasobach przyrodniczych nie posiada tak ciekawych obszarów.

Park Krajobrazowy Doliny Sanu

Obejmuje powierzchnię 28 718 ha i chroni malowniczą dolinę Sanu od źródeł po Jezioro Solińskie. Bogactwo przyrodnicze parku wynika z dużej lesistości ok. 80 %. W parku dominuje piętro regla dolnego z uwagi na to, iż większość terenu leży powyżej 500 m. n.p.m. Park powstał m.in. dla ochrony górnego biegu jednej z najpiękniejszych polskich rzek - Sanu. Obszar leśny, który zajmuje około 80% powierzchni Parku, tworzą głównie duże kompleksy reglowej buczyny karpackiej, z czego blisko połowę zajmują stuletnie i starsze drzewostany puszczańskie.

Urozmaiceniem leśnego krajobrazu są przepiękne łąki i torfowiska wysokie, a także obszary spontanicznej sukcesji roślinności na terenach opuszczonych wsi bojkowskich. Teren chroni siedem rezerwatów przyrody: Zakole (5,25 ha), Tarnawa (34,40 ha), Litmirz (13 ha), Łokieć (10,28 ha) „Dźwiniacz (10,51 ha), Śnieżyca wiosenna w Dwerniczku (4,94 ha), Hulskie im. S. Myczkowskiego i rezerwat krajobrazowy Krywe (511,73 ha). Na terenie Parku licznie zachowały się zabytki przeszłości, m. in. Bojkowska cerkiew w Smolniku nad Sanem, cerkiew w Chmielu, ruiny cerkwi w Hulskiem i Krywem oraz resztki cmentarzy z zabytkowymi nagrobkami.

Rezerwaty

Rezerwat „Dźwiniacz”  - rez. torfowiskowy o pow.10,51 ha znajduje się nad górnym Sanem na terenie dawnej wsi Dźwiniacz w pobliżu rezerwatu Łokieć”.  Ochronie podlega wyjątkowo dobrze wykształcone torfowisko wysokie z zamkniętym ekosystemem, 55 gatunkami roślin naczyniowych i 11 gatunkami mchów. Osobliwością jest kilka płatów boru bagiennego z dominującym świerkiem w tym rzadkie rośliny jak np. rosiczka i kępy bagna zwyczajnego.

Rezerwat „Litmirz”  - rez. torfowiskowy o pow.13 ha znajduje się nad potokiem Litmirz w pobliżu jego ujścia do Sanu w dawnej wsi Tarnawa Wyżna. Ochronie podlega torfowisko wysokie z bogatą roślinnością i lasem świerkowo-bukowym, w którym widoczne jest zjawisko wegetatywnego rozmnażania świerka. W tej okolicy fascynują także wspaniałe krajobrazy i pustkowia po wyludnionych wsiach po II wojnie światowej.

Rezerwat „Łokieć” - rez. torfowiskowwy o pow.10,28 ha położony w zakolu górnego Sanu na terenie dawnej wsi Łokieć (dziś Dźwiniacz Górny). Na terenie torfowiska wysokiego podlega ochronie 56 gatunków roślin naczyniowych i 7 gatunków mchów. Dodatkową atrakcją są uformowane w pierścienie zbiorowiska turzycy i zwarty pas płonników na obrzeżach torfu.

Rezerwat „Tarnawa” – o powierzchni34,40 ha obejmuje dwa torfowiska wysokie oddzielone od siebie potokiem na łąkach nad górnym Sanem w nieistniejącej wsi Tarnawa Niżna. Mniejsze nie jest w ogóle zadrzewione, a większe - wspaniale wypiętrzone -posiada jedyne w Bieszczadach Zachodnich naturalne stanowisko sosny zwyczajnej. W borze bagiennym z domieszką brzozy i świerka występuje bogata flora torfowiskowa, a rzadkością i osobliwością jest tutaj rosiczka okrągłolistna.

Rezerwat „Zakole” – o powierzchni5,25 ha,znajduje się w wąskim zakolu górnego Sanu opływającego Łysanię w pobliżu wsi Smolnik. Stąd można rozpocząć wyprawę po rezerwatach torfowiskowych położonych w dolinie górnego Sanu w Parku Krajobrazowym Doliny Sanu. Torfowisko wysokie swój urok zawdzięcza malowniczemu otoczeniu i cennej roślinności tutaj występującej  jak np. wełnianka pochwowata, bagno zwyczajne, borówka bagienna, żurawina błotna, modrzewica czarna.

„Hulskie” – powierzchnia 189,87 ha, jeden z najciekawszych rezerwatów leśnych w Bieszczadach. Jest on objęty ochroną ścisłą. Chroni najlepiej zachowane starodrzewia buczyny karpackiej. Rezerwat nosi imię Stefana Myczkowskiego.

„Krywe” – powierzchnia 511,73 ha, rezerwat krajobrazowy częściowy z zakazem wstępu, którego celem ochrony jest zachowanie fragmentu doliny Sanu w paśmie Otrytu z wieloma zbiorowiskami roślinnymi oraz rzadkimi gatunkami roślin i zwierząt m in. wężem Eskulapa - najrzadszym spośród polskich gadów oraz największym w Polsce gatunkiem węża.

„Śnieżyca wiosenna w Dwerniczku” – powierzchnia 4,94 ha, ochroną objęto bardzo bogate stanowisko śnieżycy wiosennej w odmianie karpackiej. Ten rezerwat częściowy z zakazem wstępu położony jest w zakolu Sanu w zasięgu terasy zalewowej. Śnieżyca wiosenna porasta łanowo łąkę. Według głównego przedmiotu ochrony jest to rezerwat florystyczny roślin zielnych i krzewinek, według głównego typu - środowiska lasów oraz borów górskich i podgórskich.

Kalendarz

p Grudzień 2024 n
P W Ś C P S N
            1
2 3 4 5 6 7 8
9 10 11 12 13 14 15
16 17 18 19 20 21 22
23 24 25 26 27 28 29
30 31